Θεραπεία με έγχυση
Έγχυση είναι η χορήγηση φαρμάκου μέσω βελόνας ή καθετήρα στο σώμα του ασθενή. Συνταγογραφείται όταν η κατάσταση ενός ασθενή είναι τόσο σοβαρή που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με από του στόματος φαρμακευτική αγωγή.
Οι ασθένειες που χρήζουν συνήθως θεραπείας με έγχυση είναι οι λοιμώξεις που δεν αποκρίνονται σε από του στόματος αντιβιοτικά, ο καρκίνος, η θεραπεία πόνου, η αφυδάτωση, οι γαστρεντερικές ασθένειες ή διαταραχές που εμποδίζουν τη φυσιολογική λειτουργία του γαστρεντερικού συστήματος και πολλές άλλες.
Σίτιση
Η θεραπεία σίτισης περιλαμβάνει την από του στόματος, εντερική ή παρεντερική σίτιση για τη διατήρηση ή αποκατάσταση της βέλτιστης διατροφικής κατάστασης και υγείας.
Η θεραπεία σίτισης απαιτείται συχνά για ασθενείς με μειωμένη πρόσληψη τροφής κάτω του απαραίτητου ορίου για τη διατήρηση της διατροφικής κατάστασης και ενυδάτωσης του οργανισμού τους. Στις αιτίες περιλαμβάνεται η προχωρημένη ηλικία, οι χρόνιες ασθένειες (π.χ. ΧΑΠ), ο καρκίνος ή οι περιπτώσεις ασθενών που υποφέρουν από δυσπεψία ή δυσαπορρόφηση.
Υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι σίτισης, ανάλογα με τις ανάγκες κάθε ασθενή.
Από του στόματος σίτιση
Τα από του στόματος χορηγούμενα συμπληρώματα διατροφής (για λήψη με μικρές γουλιές) είναι υγρά σκευάσματα που περιέχουν ένα πλήρες φάσμα θρεπτικών ουσιών και χορηγούνται γενικά από το στόμα.
Εντερική σίτιση
Η εντερική σίτιση παρέχει στον οργανισμό όλες τις θρεπτικές ουσίες που χρειάζεται για να καλύπτει μέρος ή το σύνολο των θερμιδικών και θρεπτικών απαιτήσεων ενός ανθρώπου (μέσω καθετήρα). Συνταγογραφείται όταν η από του στόματος λήψη τροφής είναι αδύνατη ή ανεπαρκής.
Ένας καθετήρας εισάγεται στη γαστρεντερική οδό μέσω της μύτης, του στόματος ή του κοιλιακού τοιχώματος στο στομάχι του ασθενή και από αυτόν χορηγείται ένας θρεπτικός συνδυασμός τροφών που έχει επιλεγεί ειδικά για τις ανάγκες του ασθενή.
Παρεντερική σίτιση
Η παρεντερική σίτιση, γνωστή και ως ενδοφλέβια σίτιση ή ολική παρεντερική σίτιση, είναι μια μέθοδος εισαγωγής της τροφής στο σώμα μέσω των φλεβών. Συνταγογραφείται όταν η γαστρεντερική οδός δεν λειτουργεί επειδή είναι διακεκομμένη ή επειδή είναι ανεπαρκής η ικανότητα απορρόφησης. Ο ασθενής λαμβάνει ένα θρεπτικό μίγμα γλυκόζης, αμινοξέων και λιπιδίων με βιταμίνες και μεταλλικά στοιχεία.
Θεραπεία ινσουλίνης
Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη που ρυθμίζει τη συγκέντρωση σακχάρου στο αίμα. Η υπεργλυκαιµία, τα υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίµα, είναι μια συνήθης επίπτωση του ανεξέλεγκτου διαβήτη. Με το πέρασμα του χρόνου επιφέρει σημαντικές επιπλοκές όπως η σοβαρή βλάβη πολλών οργάνων και ειδικά των νεύρων και των αιµοφόρων αγγείων.
Η θεραπεία με αντλία ινσουλίνης, γνωστή και ως συνεχής υποδόρια έγχυση ινσουλίνης, περιλαμβάνει μια συσκευή (αντλία ινσουλίνης) την οποία φορά ο ασθενής και του χορηγεί μια σταθερή ροή ινσουλίνης στον οργανισμό. Οι αντλίες προγραμματίζονται ανάλογα με τις ανάγκες κάθε ασθενή - επιτρέποντας καθημερινές εργασίες και δραστηριότητες όπως η άθληση, η κοινωνική έξοδος, τα γεύματα, ο ύπνος - ώστε να μειώνουν τον κίνδυνο υπογλυκαιµίας. Συνήθως τοποθετούνται σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 και ασθενείς οι οποίοι αντιμετωπίζουν γλυκαιμική αστάθεια παρά το βελτιστοποιημένο χορηγούμενο σχήμα ινσουλίνης, καθώς και σε ασθενείς με υψηλά επίπεδα αυτοφροντίδας όσον αφορά τη διαχείριση του διαβήτη.